Wifi vanuit Swaziland

8 feb: Blyde River Canyon

Het verhaal gaat als volgt: in 1840 kampeerde een groep  Voortrekkers op de oevers van een kleine rivier die door het nog niet in kaart gebrachte gebied van de Escarpment kronkelde. De mannen gingen de weg verkennen, maar keerden niet terug op de afgesproken dag. De vrouwen die dachten nu weduwe te zijn, noemden de rivier daarom “Treur”. Maar de mannen kwamen terug, het weerzien vond plaats bij een andere rivier die daarom “Blyde” werd genoemd. Bij het punt dat deze rivieren samenkomen, ligt een bijzonder natuurgebied van ravijnen en kliffen die zó doen denken aan een equivalent van de Grand Canyon.

Voer voor de local touristic side of the story: je kan geen viewpoint naderen of je moet inkom betalen, souvenirstandjes passeren of permits aanschaffen. Altijd met opgave van: nummerplaat  auto, nummer paspoort, no fire-arms sir, nummer  gsm ingeval van…kiss my ass. Ik vraag me af wat ze met die berg paperassen aanvangen. Wellicht weer werkverschaffing  voor één of ander ministerie van informatie of statistiek ?

Tripadvisor tips bij enkele toeristische plichtsplegingen (omdat we hier nu toch eenmaal zijn): The Wonder View( niks te zien wegens in de mist, en eigenlijk gewoon kijken in de diepte), Three Rondawels (ok maar beter via een hike down the canyon),  Bourke’s Luck Potholes (in de slipstream van een buslading amerikanen, maar uitgesleten zandrotsen door het water ook al zoveel maal elders gezien), God’s Window( Jezus, wat een tourist trap, ’t is geen window maar een ingetrapte deur, enkel goed voor een basejump down the canyon)

We houden het tegen de middag voor bekeken en checken in (don’t forget the paperwork) voor de Leopard-hike: 4 uur down and up de canyon bij Three Rondawels – mooi en inspannend omwille van de broeierige hitte, namiddag onweer naderend. Maar even weer weg van die voorgekauwde toeristische nonsens waar de boekjes en internet van vol staan. Ga vooral weg van de voorgetreden paden en ontdek je eigen route, gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Afrikaners zijn laid back, nu wij nog met ons westers denken on hold.

9 feb: Graskop – Kruger National Park via Orpen Gate naar Olifantskamp

 

Tijd om de hoogvlaktes en de bergen achter ons te laten, samen met de nevels en de regen die de nacht  in monotoon gekletter herschiep.  We duiken de echte Lowelds in met Kruger National Park als eindbestemming voor de volgende 3 dagen.

Kruger NP hét uithangbord van zuidafrikaans geïnstitutionaliseerd natuurbeheer.                           
Om even een gedacht te geven:

-          Oppervlakte: 20.000 km2 (België = 30.000 km2)
-          2600 km wegennet
-          Fauna: 120.000 impala’s, 30.500 zebra’s, 13.500 gnoes, 5000 giraffen, 3000  nijlpaarden, 3000 wrattenzwijnen en ga zo maar door. Planckendael XXXL en zonder kooien.

Zonder de hoofdschotel te vergeten waar ieder natuurliefhebber voor naar hier komt: the BIG 5 – olifant, afrikaanse buffel, neushoorn, leeuw en luipaard. Zo genoemd, niet omdat ze zo big zijn (tenzij de olifant) maar erkend als de gevaarlijkst en moeilijk te schieten jachttrofee. Daar heb ik geen boodschap aan, maar ik wil ze wel zien natuurlijk !

2600 km wegennet met een streng gelimiteerde snelheid van 50 km/uur op de grote geasfalteerde verbindingswegen en 40 km/uur op de zandpistes. Het SAN (overkoepelend bestuur van de NP’s) rekent zelfs op de helft km/uur om afstanden in te schatten, rekening houdend met de talrijke stops onderweg wegens contact met groot en klein wild op of langs de pistes. Het blijkt nog te kloppen ook, en je calculeert het best in voor wat je in zo’n immens park wilt gaan doen, de gates van de overnachtingskampen sluiten om 18.30 en niet op tijd = boete.

Voor vanavond hebben we een night game ride geboekt (papierwerk!) in de hoop nog altijd een jagende jaguar of leeuw te bespeuren, forget it die geven niet thuis, enkel klein grut zoals de hyena en de eagle-owl en een grappig soort springende haas/kangoeroe, maar met leuke wistje-datjes van de gids zoals waarom zebra’s, impala’s en giraffen zo vaak samen te zien zijn: giraffen kunnen tot 1 km ver kijken en zebra’s hebben een uiterste reukzin om hun gezamenlijke vijand te kunnen zien/ruiken. Coöperatie, ook in het dierenrijk.

 

10 feb: Krugerpark – rond Olifantskamp

 

De hitte is verschroeiend, ook vannacht – zweten zonder een vin te verroeren. Ik begin te begrijpen waarom het grote wild zo laid back is, ze verroeren amper een minimeter/seconde grazend of liggend in hun waterbadje. Geen driftkikkers hier, geen ADHDers, complete Zen of bijna versteende wezens die je vanuit hun contemplatie bekijken alsof je van een andere planeet bent.

Zijn we ook natuurlijk, invaders of the lost ARK ! Je moet ze aangeven: wat een luxe leventje die gasten hebben: de hele dag niksen, amper bewegen, eten, drinken, rusten, geen grootse planmatigheden, geen gefilosofeer, enkel de grote gestruktureerdheid van het NIETS.

En wij – argeloze toeschouwer, Attenboroughaneske observatoren van het grote AL, uren turend door verrekijkers en gesofisticeerde superlenzen in de hoop op de ultieme shot.  En concluderen dat we dan wellicht wel onze hersenen meehebben, maar niet de skills om de eenvoud van het leven te doorgronden. Mijn pragmatische Ik vraagt zich bij al dat gestaar naar dieren af waarom ik in godsnaam zit te wachten op het moment dat het nijlpaard zijn kop boven water steekt, en de altruïst in mij observeert de onvergankelijkheid en dommelt in, de grootsheid van het nietige is te overweldigend.

Om als vieruurtje geserveerd te krijgen: een grote familie olifanten, badend in een modderpoel, met duidelijk waarneembaar spelgenot én de hierarchie binnen de familie van wie zorgt voor wie.

Het blijft tenslotte een wereld van jagers en prooi, een beetje zoals de mensenwereld, of niet ?