De Grote Leegte

21 feb : van Port St. John naar Alice - 441 km

 

Het is moeilijk afscheid nemen, mooie ervaringen willen worden gerekt, maar op een gegeven moment splitsen de wegen, wij gaan zuidwaarts. Terug de bergen over met nog steeds laagzwaar wolkendek en regenvlagen. Nog meer potholes, verkeersremmers, dieren en mensen op de weg, wegeniswerken, omleidingen langs verharde zandwegen waar nauwelijks plaats is voor 2 en waar de berm een steile afzink is.

Zover mogelijk rijden is de boodschap vandaag, niet leuk aan het eerder vertragend tempo van alle obstakels op en langs de weg. Maar na de kust ter hoogte van East London verbetert de weg landinwaarts richting Great Karoo. Dit is het dorre binnenland (1/3 van zuidafrika’s oppervlakte) met kaarsrechte wegen en vergezichten om U tegen te zeggen.

Tegen 5 pm begint de zoektocht naar overnachting en in een gebied met zo weinig dorpen of steden is dat één grote gok – halen we het voor de donker om 6 u ? Gelukkig wel in een klein stadje met 2 B&B’s + 1 chicken take away. Vettige frieten en dito chicken, ik begin te begrijpen waarom al die afrikaanse vrouwen zo’n gigantische bips hebben. Naar ’t schijnt is het een teken van welvaart, maar alle Kim Kardashians van de wereld zijn hier een lilliputter tegen.

 

 

22 feb: van Alice naar Mount Zebra National Park – 191 km

 Dankzij de tijdwinst van gisteren kunnen we het vanochtend rustigeraan doen. En er zi jn diverse stadjes onderweg waar craftshops, charity shops en dergelijke te ontdekken zijn.  LP’s waarachtig aan 5 Rand (= € 0,35) Sorry het is sterker dan mezelf – al is het meeste ofwel zwaar geschonden ofwel regelrechte pulp à la Heintje. Maar wat gedacht van een zuidafrikaans cd’je “Kalahari & Namahwa treffers” met  toppers als: Jaloersbokkie – Los die gedrinkerij – Loslappie – Sout manne sout – Stamp daai boude lam (Give me hope Joanna). Dat wordt nog lachen onderweg.

Trouwens, dat afrikaans begint te lukken als je iemand aanspreekt in het vlaams, antwoorden ze zeker terug (maar dat verstaan is weer een ander paar mouwen). Eén van de voertalen hier is het Xhosa met z’n typische klikklanken (check: the clicksong van Mirian Makeba) On-mogelijk-na-te-apen.

En dan eindelijk weer full time de natuur in, Mount Zebra National Park waar de kleine bergzebra van uitroeiing werd gered en nu een populatie van meer dan 200 telt, naast andere grootheden zoals neushoorn, cheetah, buffel, gemsbok, hyena…teveel om op te noemen. Maar  wat een verademing na de toch wel stresserende immer-aanwezigheid van beglurende en bedelende zit & hangzwarten die het vaak onbetrouwbaar maken je auto lang onbeheerd achter te laten. Overal op je quivive te moeten zijn, er zijn leukere dingen dan dat, bijvoorbeeld zoals vanmiddag weer volop dieren te spotten en te relaxen in de zon die ons na 3 dagen regen weer komt vergezellen.

 

 

 

 

23 feb : Mount Zebra National Park

Tijdens onze ochtendlijke game drive bedenk ik dat exact binnen een week we weer op vaderlandse bodem zullen neerstrijken. Geen zonnecrème meer als dagelijks ritueel, geen tshirt, korte broek of sandalen. Weerom leven met de klok, waar er hier meer op het ritme van de zonne-uren wordt geleefd – tegen de middag schuilen voor de hitte, ergens moet de siësta daarvoor zijn uitgevonden.

De Great Karoo opent zich in zinderende horizons, men noemt het de grote droogte, maar blijkbaar zit in de ondergrond massa’s water dat opgepompt  wordt met  typische  windmolens waar straatventers miniatuurtjes in gevlochten ijzerdraad van verpatsen. Dit wordt ons landschap van de laatste dagen, de grote prairie van zuid  afrika. Maar hoe dor alles ook lijkt, tijdens de hike vanmiddag in de rotsige heuvels ontdekken we massa’s minuskule bloempjes tussen de rotsen, fragiele schoonheden als gevolg van de voorbije regens.

Alles en allen passen zich aan de omstandigheden aan waarin ze leven, plant, dier en mens.

Ze waren ons al eerder in Pilanesberg en Kruger Nat.Park  opgevallen:  bomen vol dikke bollen die bij nader toezien geen voederbollen maar nesten bleken van geel of roodgepluimde vogeltjes, de weavers of wevertjes (moet de vlaamse naam eens opzoeken). Met honderden bevolken ze een kolonie of zwermen ze uit, schetterend, kwetterend dat het geen naam heeft. Vandaag bij de rand van een poel nemen we ruim de tijd om ornitoloogje te spelen en hun bedrijvigheid te observeren. Wat een architectonische bouwsels die ijverige heertjes bouwen, ongelooflijk. Tot het mannetje bij aflevering van het gebouw een vrouwtje uitnodigt naar zijn kasteeltje en zij bij afkeuring het hele bouwsel vernietigt en meneer zal herbeginnen tot vrouwtje het goedkeurt voor het nageslacht. Power to the women, ook in Afrika !