Desolation Angels

24 feb : van Mount Zebra Nat.Park naar Camdeboo Nat.Park (Graaff-Reinet) – 192 km

 

Op de muziek van Melanie Di Biassio’s Blackened Cities nemen we een zijweg van de N9 richting Nieu Bethesda, een kleine koloniale nederzetting temidden het desolate Compass gebergte. Het is niet de eerste keer dat de gepaste soundscape accordeert met het feitelijke landschap. Misterieuze klankenvormen in een mistieke bijna bijbelse omgeving. Alsof je op weg bent naar het einde van de wereld. En ergens is het ook zo – je vraagt je voortdurend af wat in godsnaam de vroege pioniers bezielden om over de ruige bergpassen van een maanlandschap heen een dorp te stichten vér weg van enige bemoeienis.

In de 21^e eeuw is het tot een pleisterplaats geworden van artistieke zielen, beeldhouwers en keramisten vooral, begeesterd door hun grote voorganger die het dorp beroemd maakte: Miss Helen Martin, een excentrieke beeldhouwster wiens huis “Owl House” een must-to-see is. Niet alleen omdat de geest van de –in 1976 gezelfmoorde- artieste nog rondspookt, maar omdat je gegarandeerd van het lam gods geslagen wordt bij het ronddwalen in haar beeldgeworden fantasiëen. In haar eindjaren was ze fanatiek op zoek naar de betekenis van licht en reflexie, spelend met glas, spiegels en kleuren om naast haar woonkamers ook haar tuin te vullen met tientallen wonderlijke schepsels, versteende getuigen van dwalende zoekers. Salvator Dali zou wis en zeker in haar zijn tweede Gala hebben herkend.

Onze eindbestemming voor deze dagen is het Camdeboo National Park rond nog zo’n historische stad Graaf Reinet, en meer bepaald de Valley of Desolation. We kunnen niet verder wegkruipen dan hier in het landschap van de verlatenheid.

Welke soundtrack gaan we hierbij draaien ? Vanop het verhoogde vogelobservatie platform aan de rand van het Nqweba meer beleven we de tijd van valavond met passerende elanden, springbokken, vogels en in de verte een voorbijtrekkend onweer mét klank en lichtspel tot de lucht rood kleurt, vuurrood zoals het gemoed van hartverwarmende passie. En dan besef je: het loont hier te zijn om die zonsondergang in je geest gebrandmerkt te weten.

 

 

 

25 feb : Camdeboo National Park – Valley of Desolation

 

7 u en geen wolkje aan de lucht, de zon al op full speed. Na de rituele game drive waarvan het merendeel voorbehouden is aan 4x4, weinig dieren te zien (zou het voor hen ook weekend of te warm zijn en daardoor in de bushes te schuilen?) rijden we richting Graaff-Reinet, clean witgekalkte koloniale huizen met veranda, antiekshops én coffeehouses mét large expresso capuccino aan € 1,5 versgemalen koffiebonen, een heerlijke zonde na alle Nescafé nonsens van de voorbije dagen, weken. De blanke Afrikaner lusten er ook pap van op hun weekendochtend. De zwarte Afrikaner zie je hier niet, té trendy, té toeristisch of té duur ? Zij hokken massaal bij goedkope supermarktjes en liquor stores (alcohol wordt hier apart in drankshops verkocht en NIET op zondag) of ze zitten/leunen in de schaduw, starend naar de blankeman. Hun townships omzwermen de steden, heel herkenbaar aan de afgemeten rechthoekige blokkendozen kriskas neergepoot langs stoffige wegen. Naar belgische normen een medium tuinhuis groot, deurtje in het midden en links-rechts kleine raampjes om de hitte buiten te houden. Vaak al gecementeerdemuren, nog vaker golfplaten daken, armoe troef, veelkindgezinswoningen. Koterijen. In België zou je van schending van de mensenrechten aangeklaagd worden.

Terug de natuur in, overweldigend groots ook al is het hier woestijn vergetatie, dor en toch, door de recente regens weer die nkenfragiele bloempjespracht en survivalflora, vlinders, hagedissen en ah eindelijk een puffed adder opgeschrikt door onze voetstappen op de trail. Hoog boven de rotsen zweven black eagles, termiek zoekend.

The Valley of Desolation, het doet me denken aan de roman die Jack Kerouac schreef als brandwacht vanuit een berghut hoog in de Northen Cascades (Noord Amerika op de grens met Canada) “Desolation Angels” – een aanrader voor wie van de reflexerende mens houdt.       Je staat op de top van een berg met 360° panorama in zinderende lucht met golvend gebergte allround. Time for contemplation. Dit is zo Zen, zo Ohm Padmi Um. Op deze plaats zou ik een paraglider willen zijn, jumpen van de grillig rotsige zuilen, termiek zoekenden landen way out there – diep beneden op aarde.

Voorlopig zijn we reiziger in ons klein heelal, straks weer thuis in het dal.